Adam Mickiewicz
Adam Mickiewicz na portrecie Walentego Wańkowicza 1828 r. (z Wikipedii)
Adam Mickiewicz na portrecie Józefa Sonntaga (z CBN Polona)
Adam Mickiewicz. Portret wykonany przez Jana Mieczkowskiego (CBN Polona)
Pierwsze wydanie „Konrada Wallenroda”, Petersburg, 1828 (CBN Polona)
Pierwsze wydanie „Pana Tadeusza”, Paryż, 1834; ze zbiorów Jana Ostrowskiego z Krakowa, (cyf-kr. edu.pl)
Rękopis fragmentu IV księgi „Pana Tadeusza”. Ze strony cyf-kr.edu.pl
Folwark Zaosie niedaleko Nowogródka; miejsce narodzin Adama Mickiewicza. Litografia z rys. Napoleona Ordy
Brama domu, w którym mieszkał Adam Mickiewicz w 1823 r
Napis na bramie domu
Ulica Wielka 22. Z tego domu Adam Mickiewicz został wywieziony na zesłanie do Rosji 06.11. (25.10.) 1824 r i nigdy już do Wilna nie powrócił
Wielka 22, tablica pamiątkowa
Dom w Zauułku Bernardynskim 11 (XVII w) w którym mieszkał Adam Mickiewicz od kwietnia do czerwca 1822 r
Dom w Zaułku Bernardynskim 11. Tablica pamiątkowa i płaskorzeźba z główką lwa na domu
Podwórze domu z drewnianą galerią
Podwórze domu z drewnianą galerią
Klasztor bazylianów w Wilnie. Tu od 23 10. 1823 r do 21 04 1824 r był więziony Adam Mickiewicz wraz z innymi Filomatami
Tablica upamiętniająca Adama Mickiewicza na klasztorze bazylianów
Epitafium Adama Mickiewicza w kościele Świętych Janów
Pomnik Adama Mickiewicza koło kościoła bernardynów w Wilnie
Pomnik Adama Mickiewicza w mieście rodzinnym, Nowogródku
Adam Mickiewicz (1798-1855)
Sławny poeta i patriota; zostawił nam przesłanie: „Niech każdy składa talent swój Ojczyźnie…”
„…Tam na północ ku Polsce świecą gwiazd gromady,
Dlaczegóż na tej drodze błyszczy się ich tyle?...”
Trudno napisać o Mickiewiczu coś nowego – a nie napisać o nim, gdy pisze się o Wilnie i jego ludziach – jest niemożliwe. Dociera do nas jego poezja – wspaniała melodia języka, rytm, treść – poważna, żartobliwa, romantyczna lub opisująca utracony kraj rodzinny:
„…Jedna już tylko jest kraina taka,
W której jest trochę szczęścia dla Polaka
Kraj lat dziecinnych!...”
Dlatego niech o pięknie ziemi i tęsknocie, o legendach, o Wilnie, – opowie sam Wieszcz:
Rówienniki litewskich wielkich kniaziów, drzewa
Białowieży, Świtezi, Ponar, Kuszelewa!
Których cień spadał niegdyś na koronne głowy
Groźnego Witenesa, wielkiego Mindowy
I Gedymina, kiedy na Ponarskiej górze,
Przy ognisku myśliwskim, na niedźwiedziej skórze
Leżał, słuchając pieśni mądrego Lizdejki,
A Wiliji widokiem i szumem Wilejki
Ukołysany, marzył o wilku żelaznym;
I zbudzony, za bogów rozkazem wyraźnym
Zbudował miasto Wilno, które w lasach siedzi
Jak wilk pośrodku żubrów, dzików i niedźwiedzi.
Z tego to miasta Wilna, jak z rzymskiej wilczycy,
Wyszedł Kiejstut i Olgierd, i Olgierdowicy,
Równie myśliwi wielcy jak sławni rycerze,
Czyli wroga ścigali, czyli dzikie zwierzę.
Sen myśliwski nam odkrył tajnie przyszłych czasów,
Że Litwie trzeba zawsze żelaza i lasów.
Knieje! Do was przyjeżdżał na łowy
Ostatni król, co nosił kołpak Witoldowy,
Ostatni z Jagiellonów wojownik szczęśliwy
I ostatni na Litwie monarcha myśliwy.
Drzewa moje ojczyste! Jeśli niebo zdarzy,
Bym wrócił was oglądać, przyjaciele starzy,
Czyli was znajdę jeszcze? Czy dotąd żyjecie?
Żyją drzewa, chociaż nie są już tak niezbadane „puszcz litewskich przepastne krainy”. Lecz ciągle szumią w strofach wielkiego poety. I szumią bardzo pięknie!
A.O.
Na podstawie:
„Wikipedia, wolna encyklopedia”;
„Wiem”, Portal Wiedzy Onet;
„Encyklopedia Kresów”, Wyd. Kluszczyński, Kraków;
Adam Mickiewicz, „Pan Tadeusz”, ”Sonety krymskie”, ”Księgi narodu polskiego i pielgrzymstwa polskiego”, fragmenty