> obwód brzeski > rejon piński > miasto Pińsk > Pałac Butrymowiczów
Pińsk. Pałac Butrymowiczów
Pińsk. Pałac Butrymowiczów

Pałac Butrymowiczów | Pińsk

Rok budowy (przebudowy): 1784—90
Współrzędne geograficzne:
52° 6'51.68"N, 26° 6'45.06"E

Albumy zdjęć

Wybrane zdjęcia

Pińsk. Pałac Butrymowiczów

Foto © Галина Рачко | Data wykonania: 24.04.2017

Pińsk. Pałac Butrymowiczów

Fasada parkowa po restauracji, 15.04.2009 Foto © Шамкаловіч Ю. | Data wykonania: 15.04.2009

Pińsk. Pałac Butrymowiczów

Fasada uliczna po restauracji, 15.04.2009 Foto © Шамкаловіч Ю. | Data wykonania: 15.04.2009

Pałac Butrymowiczów

Barokowo-klasycystyczny, zbudowany w latach 1784-90 według projektu wileńskiego architekta Karola Schildhausa dla sędziego grodzkiego pińskiego Mateusza Butrymowicza.

Przy zakładaniu fundamentów obecny był goszczący akurat w Pińsku król Stanisław August Poniatowski, na którego cześć wmurowano w fundamenty pamiątkowy kamień. Pałac nosił dawniej nazwę Mur, bowiem w swoim czasie był jednym z bardzo nielicznych murowanych budynków w mieście.

Po Mateuszu Butrymowiczu odziedziczyła go córka Józefa i jej mąż Michał Orda, a następnie córka tych ostatnich, Hortensja, rodzona siostra Napoleona Ordy. Po śmierci męża, Aleksandra Skirmuntta z Porzecza, Hortensja na stałe zamieszkała w pińskim pałacu. Ostatnią prywatną właścicielką rezydencji była jej wnuczka Konstancja Skirmuntt, znana popularyzatorka historii i publicystka. Ona to w 1930 roku sprzedała pałac na siedzibę łacińskich biskupów pińskich, zachowując część budynku jako dożywocie (zmarła trzy lata później).

Przez wiele lat po ostatniej wojnie obiekt służył młodzieży i pionierom.

Pałac zbudowano na planie podkowy otwartej w stronę Piny. Parterowy korpus środkowy ma od strony dziedzińca ryzalit z pięcioma arkadowo zamkniętymi porte-fenetre oraz trójkątnym frontonem.

Od strony ulicy znajduje się półkolisty ryzalit z czterema półkolumnami i balkonem otoczonym żeliwną balustradą. Szczyty dwukondygnacyjnych skrzydeł bocznych zaopatrzone są od strony dziedzińca w czterokolumnowe portyki zwieńczone trójkątnymi frontonami. Elewacje zdobią gzymsy, fryz, trójkątne nadokienniki i boniowanie. W korpusie środkowym zachowała się paradna sala owalna.

Grzegorz Rąkowski
”Czar Polesia”, Rewasz, Pruszków 2001
(A.O.)