> obwód homelski > rejon żłobiński > wieś Krasny Brzeg > Zespół pałacowo-parkowy Koziełł-Poklewskich
Krasny Brzeg. Zespół pałacowo-parkowy Koziełł-Poklewskich
Krasny Brzeg. Zespół pałacowo-parkowy Koziełł-Poklewskich

Zespół pałacowo-parkowy Koziełł-Poklewskich | Krasny Brzeg

Rok budowy (przebudowy): 1890-93
Współrzędne geograficzne:
52° 57'54.83"N, 29° 47'3.97"E

Albumy zdjęć

Wybrane zdjęcia

Krasny Brzeg. Zespół pałacowo-parkowy Koziełł-Poklewskich

Dziedziniec wewnętrzny Foto © Шамкаловіч Ю. |

Krasny Brzeg. Zespół pałacowo-parkowy Koziełł-Poklewskich

Dwór Koziełł-Poklewskich w Krasnym Brzegu Foto © К. Шастоўскі |

Krasny Brzeg. Zespół pałacowo-parkowy Koziełł-Poklewskich

Fragment wnętrza Foto © radziwill.by |

Zespół pałacowy w dawnym majątku ziemskim

Miejscowe dobra na początku XIX wieku należały do Bogorodzkich, a w 1867 roku zostały kupione przez Michała Konstantego Hattowskiego. Jego córka Maria, wychodząc za mąż za Wincentego Koziełł-Poklewskiego, członka rosyjskiej Rady Państwa w Petersburgu, otrzymała Krasny Brzeg w posagu. Koziełł-Poklewscy byli właścicielami majątku do I wojny światowej.

Eklektyczny pałac, z przewagą elementów neorenesansowych, został wybudowany przez Wincentego Koziełł-Poklewskiego w latach 1890-93 według projektu architekta Eugeniusza Szrettera.

Jest to budynek dwukondygnacyjny, wzniesiony na planie nieregularnym, z prawym skrzydłem parterowym, o asymetrycznej, mocno zróżnicowanej bryle. Fasada zaakcentowana jest dwoma ryzalitami umieszczonymi asymetrycznie, i w dolnej części wzmocnionymi szkarpami. Szerszy z nich jest zamknięty trójkątnym szczytem i ma arkadowy portyk z ozdobnymi rzygaczami, nad którym, na wysokości piętra, znajduje się nieduży balkon. Drugi ryzalit jest wąski, przypomina wieżyczkę i jest nakryty wysokim spiczastym dachem.

Identyczny ryzalit w kształcie wieżyczki zdobi elewację boczną. Jeszcze jeden ryzalit znajduje się w narożniku budowli. Elewacje są bogato zdobione, a ich tło stanowi czerwona cegła ścian, z którą kontrastują otynkowane ryzality, boniowane narożniki i wykonane z piaskowca obramienia drzwi i okien. Dach jest wysoki, zróżnicowany, w stylu francuskiego renesansu.

Zachowała się część wyjątkowo bogatej niegdyś dekoracji wnętrz: miedzy innymi westybul z dwoma neogotyckimi kominkami oraz sala reprezentacyjna ze stiukowym ornamentem na ścianach i sufitach, neobarokowe portale, a także stylowa stolarka oraz część podłóg z płytek ceramicznych. Pałac był użytkowany przez technikum rolnicze, potem nieużywany i zamknięty.

Obok pałacu znajduje się utrzymana w podobnym stylu piętrowa oficyna na planie nieregularnym, nakryta wysokim dachem. W skład zespołu pałacowego wchodzi ponadto stajnia i kilka innych budynków gospodarczych.

Za pałacem, nad brzegiem rzeki Dobośni, znajduje się dobrze zachowany park krajobrazowy o powierzchni około 4 ha, przekomponowany w końcu XIX wieku z dawnego parku regularnego przez znanego ogrodnika warszawskiego, Franciszka Szaniora.

Cały teren dawnej rezydencji o powierzchni około 10 ha otacza ceglany mur z monumentalną neogotycką bramą wjazdową. Ma ona postać wysokiej ściany z ostrołukowym przelotem dla pojazdów, ozdobionej ostrołukowymi płycinami i flankowanej po bokach dwiema ośmiobocznymi wieżyczkami. Z boku znajduje się furta ozdobiona boniowaniem, fryzem arkadowym i krenelażem.

Teren dawnego majątku w obrębie muru jest obecnie częściowo zabudowany współczesnymi budynkami.

Grzegorz Rąkowski
„Ilustrowany przewodnik po zabytkach kultury na Białorusi”, Burchard Edition, Warszawa 1997
(A.O.)

Wiadomości