Baranowicze

Historia Baranowicz

Baranowicze (biał.: Бара́навічы) - miasto na Białorusi, w obwodzie brzeskim, siedziba uniwersytetu i ważny węzeł kolejowy. W 1995 roku liczyło 173 tysiące mieszkańców

Wieś Baranowicze po raz pierwszy wzmiankowano w 1706 roku jako prywatną własność rodzony Rozwadowskich. W 1870 roku przez miejscowość przebito linie kolejowe relacji Warszawa-Moskwa i Lwów-Wilno, co doprowadziło do gospodarczego ożywienia miasteczka. W 1897 roku Baranowicze liczyły 4 tysiące mieszkańców (w tym 50% żydów) W 1919 przyznano im prawa miejskie. W międzywojniu były ważnym ośrodkiem gospodarczym (największym miastem województwa nowogródzkiego), siedzibą garnizonu wojskowego oraz oddziału KOP. W 1926 roku przeniesiono do lokalnej cerkwi elementy wystroju Soboru z pl. Saskiego w Warszawie. W 1938 roku otwarto tu siedzibę oddziału wileńskiego radia.

W 1939 roku miasto przyłączono do Białorusi, stało się siedzibą obwodu przeniesionego z Nowogródka (Baranowicze były miastem w większości niepolskim). W czasie okupacji niemieckiej 1941-44 istniało tu getto, przez które przewinęło się ok. 13 tysięcy lokalnych Żydów (ocalało zaledwie ok. 250 z nich). Miasto zdobyte przez armię czerwoną 6 lipca 1944 roku. Po opanowaniu Nowogródczyzny przez Sowietów ponownie zaczęły się wywózki do Kazachstanu i na Sybir.

Od 1991 roku Baranowicze są częścią niepodległej Białorusi.

Baranowicze
Wikipedia, wolna encyklopedia