Выбраныя здымкі
Здымак пач. ХХ ст. |
Здымак пач. ХХ ст. (фрагмент) |
У мястэчку Новыя Германавічы калісьці быў насупраць галоўнага касцёла мураваны васьмівугольны філіяльны касцёлік з двумя мураванымі дабудовамі. У левай знаходзілася захрыстая, а ў правай труны Шырынаў.
Збудаваў яго ў 1826 годзе Юстын Шырын як філіяльны касцёл з тым, каб выкарыстоўваць пад сямейную ўсыпальніцу. Гэты касцёл ніколі не быў парафіяльным, таму ён рэдка калі згадваўся, а калі і згадваўся, то толькі як капліца. Туды былі і перанесены ўсе труны сям’і Шырынаў, там пазней яны і хараніліся. Быў ён асвечаны ў гонар Святых Пятра і Паўлы.
У кнізе Яна Барэйкі Ходзькі „Мінская дыяцэзія каля 1830 г.“ знаходзім згадку аб гэтым касцёле капліцы: „Касцёл у Германавічах. Унутраныя сцены і скляпенні пакрыты антычнымі размалёўкамі“.
Касцёл (капліцу) знішчыў пажар 1896 года. Ад яго практычна нічога не засталося, ацалела толькі некалькі рэчаў: вялікі крыж, маляваная лаўка, два званочкі, канфесіянал. Таму можна сказаць, што знік вельмі цікавы помнік архітэктуры.
У 1915 г. вяліся спробы яго адрэстаўраваць: былі сабраныя сродкі, але, на жаль, падзеі Першай сусветнай вайны перашкодзілі гэта ажыцявіць. Пазней было вырашана яе разабраць, як гэта вынікае з наступных матэрыялаў.
З Віленскай курыі на імя пробашча касцёла кс. І. Бобіча ў 1924 г. паведамлялася, што ахвяра пані Шыранавай прымаецца і даецца дазвол на разбор капліцы з адной умовай, што цэгла выключна будзе скарыстана на патрэбы касцёла.
Сама ж пані Шыранава (у лісце ад 6 верасня 1924 г.) зазначала, што дае згоду на разбор капліцы і дазваляе прадаць цэглу выключна на патрэбы касцёла, бо разумее, што адрастаўраваць яе ўжо не ў стане. Месца, дзе знаходзілася капліца, агарадзіць плотам паставіць помнік: жалезны крыж на падставе з цясанага камня памерамі 2 на 2 аршыні і вышынёй таксама 2 аршыны. І там захаваць парэшткі нябожчыкаў Шырынаў (капліца выкарыстоўвала пад сямейную усыпальніцу Шыранаў і да гэтага часу іх труны захоўваліся ў капліцы).
У 1926 г. капліца была разабрана і выручка ад прададзенай цэглы пайшла на рамонт касцёла. Такім чынам, яна праіснавала роўна 100 год. Як вынікае з пазнейшых справаздачаў, на месцы капліцы ніякі помнік не быў пастаўлены з-за недахопу сродкаў.
Збудаваў яго ў 1826 годзе Юстын Шырын як філіяльны касцёл з тым, каб выкарыстоўваць пад сямейную ўсыпальніцу. Гэты касцёл ніколі не быў парафіяльным, таму ён рэдка калі згадваўся, а калі і згадваўся, то толькі як капліца. Туды былі і перанесены ўсе труны сям’і Шырынаў, там пазней яны і хараніліся. Быў ён асвечаны ў гонар Святых Пятра і Паўлы.
У кнізе Яна Барэйкі Ходзькі „Мінская дыяцэзія каля 1830 г.“ знаходзім згадку аб гэтым касцёле капліцы: „Касцёл у Германавічах. Унутраныя сцены і скляпенні пакрыты антычнымі размалёўкамі“.
Касцёл (капліцу) знішчыў пажар 1896 года. Ад яго практычна нічога не засталося, ацалела толькі некалькі рэчаў: вялікі крыж, маляваная лаўка, два званочкі, канфесіянал. Таму можна сказаць, што знік вельмі цікавы помнік архітэктуры.
У 1915 г. вяліся спробы яго адрэстаўраваць: былі сабраныя сродкі, але, на жаль, падзеі Першай сусветнай вайны перашкодзілі гэта ажыцявіць. Пазней было вырашана яе разабраць, як гэта вынікае з наступных матэрыялаў.
З Віленскай курыі на імя пробашча касцёла кс. І. Бобіча ў 1924 г. паведамлялася, што ахвяра пані Шыранавай прымаецца і даецца дазвол на разбор капліцы з адной умовай, што цэгла выключна будзе скарыстана на патрэбы касцёла.
Сама ж пані Шыранава (у лісце ад 6 верасня 1924 г.) зазначала, што дае згоду на разбор капліцы і дазваляе прадаць цэглу выключна на патрэбы касцёла, бо разумее, што адрастаўраваць яе ўжо не ў стане. Месца, дзе знаходзілася капліца, агарадзіць плотам паставіць помнік: жалезны крыж на падставе з цясанага камня памерамі 2 на 2 аршыні і вышынёй таксама 2 аршыны. І там захаваць парэшткі нябожчыкаў Шырынаў (капліца выкарыстоўвала пад сямейную усыпальніцу Шыранаў і да гэтага часу іх труны захоўваліся ў капліцы).
У 1926 г. капліца была разабрана і выручка ад прададзенай цэглы пайшла на рамонт касцёла. Такім чынам, яна праіснавала роўна 100 год. Як вынікае з пазнейшых справаздачаў, на месцы капліцы ніякі помнік не быў пастаўлены з-за недахопу сродкаў.
Аляксандр Адамковіч