> obwód witebski > rejon bieszenkowicki > miasteczko Bieszenkowicze > Zespół pałacowo-parkowy
Bieszenkowicze. Zespół pałacowo-parkowy
Bieszenkowicze. Zespół pałacowo-parkowy

Zespół pałacowo-parkowy | Bieszenkowicze

Rok budowy (przebudowy): XVIII
Współrzędne geograficzne:
55° 2'41.86"N, 29° 27'46.36"E

Albumy zdjęć

Wybrane zdjęcia

Bieszenkowicze. Zespół pałacowo-parkowy

Pałac Chreptowiczów. Fasada główna Foto © Viktar Kalinouski |

Bieszenkowicze. Zespół pałacowo-parkowy

Pałac Chreptowiczów na obrazie Napoleona Ordy Foto © Viktar Kalinouski |

Bieszenkowicze. Zespół pałacowo-parkowy

Pałac. Fragment Foto © Viktar Kalinouski |

Zespół pałacowo-parkowy

Rozległe dobra bieszenkowickie były w XVII wieku dziedzictwem Sapiehów, a w XVIII – Ogińskich. W 1786 roku wojewoda wileński, książę Michał Ogiński, podarował Bieszenkowicze kanclerzowi Wielkiego Księstwa Litewskiego, Joachimowi Chreptowiczowi.

W ręku tej rodziny dobra pozostawały niemal do końca XIX wieku, a później przeszły (podobnie jak główna posiadłość Chreptowiczów – Szczorse) do spokrewnionych z nimi Rosjan Buteniewych, którzy otrzymali od cara prawo używania nazwiska Chreptowicz-Buteniew. Byli oni właścicielami majątku do I wojny światowej.

Piętrowy klasycystyczny pałac został wybudowany w końcu XVIII wieku przez Ireneusza Chreptowicza (według innych danych mieli go wybudować w latach 70 XVIII wieku jeszcze poprzedni właściciele – Ogińscy).

Jest to budynek wzniesiony na planie podkowy, z piętrowym korpusem centralnym i dwoma cofniętymi parterowymi skrzydłami. Pałac nie ma tradycyjnego portyku, skromny jest też wystrój zewnętrzny. Fasadę akcentuje płytki ryzalit z ażurowym balkonem nad wejściem, zwieńczony trójkątnym frontonem. Elewację zdobią jedynie gładki fryz i profilowane nadokienniki na parterze.

W lipcu 1812 roku w pałacu przez trzy dni mieszkał Napoleon, a w 1821 roku przeglądu korpusu gwardii dokonywał tu car Aleksander I. Obecnie w budynku mieści się szkoła.

Pałac otacza rozległy park regularno-krajobrazowy z dwoma stawami i siecią alej, sięgający brzegu rzeki Dźwiny. Najbardziej okazałym drzewem w parku jest ponad 200-letni Dąb Napoleona, pod którym według tradycji cesarz pozował do portretu.

Układ parku został częściowo zmieniony przez wzniesione na jego terenie współczesne budynki. Zabudowania gospodarcze położone po wschodniej stronie pałacu składają się z budowli różnej wielkości (stajnia, kuchnia, pralnia) uzupełnionych nowymi budynkami i nie tworzą jednolitego zespołu.

Grzegorz Rąkowski
„Ilustrowany przewodnik po zabytkach kultury na Białorusi”, Burchard Edition, Warszawa 1997
(A.O.)