Słuck - zabytki | zdjęcia

Historia Słucka

Miasto w obwodzie mińskim Białorusi, położone nieopodal Mińska nad rzeką Słucz, siedziba rejonu słuckiego. W 1995 roku Słuck liczył 62 tysiące mieszkańców. Przemysł elektromaszynowy, spożywczy, lekki, chemiczny, meblarski, węzeł drogowy, muzeum.

Po raz pierwszy wzmiankowany w 1116 roku. W 1160 roku został stolicą odrębnego księstwa. Od XIV wieku do 1793 r. pozostawał częścią Wielkiego Księstwa Litewskiego, województwa nowogródzkiego. W 1441 r. Słuck otrzymał prawo magdeburskie.

W 1600 roku, na skutek małżeństwa, miasto przeszło z rąk Olelkowiczów w ręce Janusza Radziwiłła. W 1648 roku fortecę nieskutecznie próbowali dwoma szturmami zdobyć Kozacy. W 1652 roku po raz drugi miasto otrzymało prawo magdeburskie. W czasie wojny z Moskwą, w 1654 roku na rozkaz Bogusława Radziwiłła wzmocniono wały miasta. Pracami kierował Wilhelm Paterson.

Wtedy też powstała cytadela słucka zwana Nowym Zamkiem (w miejscu wcześniejszej fortyfikacji). Całe miasto otrzymało też nowe wały w systemie staroholenderskim (oprócz przedmieść Ostrowskiego i Trojczańskiego). Wały miały szerokość 266 m, wysokość 8 m i posiadały 12 bastionów. Całość wałów miała długość 3840 m. Znajdowały się w nich cztery bramy (trzy murowane). Dzięki tym wzmocnieniom wojska moskiewskie pod dowództwem Trubeckiego nie były w stanie zdobyć miasta podczas szturmów 2-6 i 27-30 września 1655 roku. W 1659 roku Sejm wziął na służbę Rzeczypospolitej cały garnizon w Słucku. Twierdzę rozbudowano także w latach 1667-1669. Do obrony miasta służył regiment piechoty w sile około 1000 ludzi, dragoni i piechota wybraniecka.

Słuck stał się w owym czasie słynny za sprawą manufaktury tak zwanych pasów słuckich, noszonych chętnie przez polską szlachtę.

Od XVII do XIX wieku był jednym z głównych centrów kalwinizmu na Litwie, znajdowało się w nim słynne Gimnazjum Słuckie założone w 1617 roku przez Janusza Radziwiłła, przejęte przez władze rosyjskie w 1830 roku w ramach represji po wybuchu powstania listopadowego.

20 marca 1767 roku litewska szlachta prawosławna i kalwińska pod ochroną wojska rosyjskiego zawiązała innowierczą konfederację słucką. Na skutek rozbiorów Rzeczypospolitej, w latach 1793-1915 miasto stanowiło część Rosji, jako siedziba powiatu w guberni mińskiej.

11 sierpnia 1919 roku, w czasie wojny z bolszewikami, do miasta wkroczył Pułk Strzelców Wileńskich.

Na mocy traktatu ryskiego Słuck stał się częścią Białoruskiej Republiki Rad. Jesienią 1920 roku wybuchło w okolicach tak zwane powstanie słuckie, krwawo stłumione przez bolszewików.

W latach 1922-1991 w Białoruskiej Socjalistycznej Republice Radzieckiej, z przerwą na lata 1941-1944 r. gdy znajdowało się pod okupacją niemiecką. W dniach 27 i 28 października 1941 roku niemiecka policja wojskowa z Kowna wymordowała miejscowych Żydów. Od 1991 roku w Białorusi.

Wikipedia, wolna encyklopedia
(A.O.)