Станіслаў Чарневіч

Нарадзіўся Станіслаў Чарневіч у Шлямове каля Коўна (Каўнаса) 15 жніўня 1728 году. Вывучаў філязофію (1747-50) у калегіюмах Вільні, Менска, Слуцка. Па сканчэньні вучобы выкладаў граматыку і паэзію (1750-53) ў езуіцкім калегіюме ў Крожах (Кражай, Летува). Пасьля зноў працягнуў навучаньне ў Вільні, гэтым разам штудыяваў тэалёгію (1753-57). У 1759-68 гг. у Рыме працаваў сакратаром і пракуратарам (прадстаўніком) польскага асістэнта (кіраўніка асістэнцыі, што абыймала езуіцкія правінцыі Вялікапольскую, Літоўскую, Мазавецкую і Малапольскую). Пасьля вяртаньня займаў у 1768-70 гг. у Нясьвіжы пасаду архівіста Мазавецкай правінцыі. Урэшце ў 1770 г. прызначаны рэктарам Полацкага езуіцкага калегіюма, а 25 кастрычніка 1773 г. стаўся намесьнікам кіраўніка правінцыі езуітаў на землях, адыйшоўшых да Расеі пасьля першага падзелу Рэчы Паспалітай.

Пасьля ліквідацыі закону езуітаў на падставе брэвэ “Dominus ac Redemptor” Папы Клемента XIV, імпэратрыца Кацярына ІІ забараніла абвяшчаць згаданы дакумэнт на землях, прыналежных да Расеі, а езуітам загадала працаваць як і раней. Станіслаў Чарневіч выконваў абавязкі кіраўніка пазасталай езуіцкай супольнасьці, што напачатку складалася з 201 манаха. Пасьля заняцьця ў  1775 г. папскага пасаду Піям VI віцэправінцыял Чарневіч праз звароты намагаўся вырашыць паўсталую супярэчнасьць між рашэньнем Клемента XIV і загадам Кацярыны ІІ. Урэшце яму ўдалося атрымаць блаславеньне Апостальскага пасаду на далейшую працу і прыняцьцё да супольнасьці былых езуітаў зь іншых правінцый. Да Полацку ў той час прыехала шмат манахаў з Нямеччыны, Аўстрыі, Італіі, Францыі. У 1780 г. Чарневіч дамогся ад мітрапаліта Магілеўскага Станіслава Богуша-Сестранцэвіча дазволу на адкрыцьцё ў Полацку навіцыята, дзеля падрыхтоўкі новых кандыдатаў на далучэньне да манаскае супольнасьці.

Урэшце, каб цалкам прывесьці структуру да кананічнага стану, Станіслаў Чарневіч склікаў ў адпаведнасьці са статутам Таварыства Ісуса Першую Полацкую кангрэгацыю (збор) дзеля выбараў кіраўніка езуіцкай супольнасьці. Кангрэгацыя адбылася 10 кастрычніка 1782 г., на ёй Генэральным вікарыем (кіраўніком) быў абраны Чарневіч. Увесь час свайго кіраваньня ён падтрымліваў праз лісты сувязь зь езуітамі з розных куткоў сьвету, паведамляючы ім навіны манаскага жыцьця і тым самым рыхтуючы глебу для поўнага аднаўленьня закону. Спачыў Генэральны вікары 7 ліпеня 1785 г. ў Стайках. Па кароткіх зьвестках немагчыма даведацца, зь якой прычыны Чарневіч знаходзіўся ў фальварку, што ў 75 км ад Полацка. На жаль не стае інфармацыі пра езуіцкія тагачасныя пабудовы, а бяз іх немагчыма ўявіць значэньне Стаек у жыцьці беларускіх езуітаў.