Kościół Św. Ignacego i klasztor jezuitów | Wilno

Więcej zdjęć (22) >>

Kościół Św. Ignacego i klasztor jezuitów w Wilnie

Zbudowany został w latach 1622-47 przez zakon jezuitów. I ten kościół przechodził tragiczne koleje wraz z Wilnem, niszczony przez wojny i pożary. W latach 1748-50 odbudowany pod kierunkiem Tomasza Żebrowskiego. Już w 1869 przebudowany na kasyno oficerskie. Zniszczono piękną architekturę obiektu i wnętrze, a jego stan techniczny podupadł. W 1925 roku zwrócony wiernym; służył jako kościół garnizonowy. Za czasów sowieckich – magazyn wytwórni filmowej. W 1798 roku w klasztorze urządzono koszary; zniszczony w poważnym stopniu w drugiej połowie XIX wieku.

Kompleks kościoła i klasztoru jezuitów został zlokalizowany na dużej przestrzeni ograniczonej ulicami św. Ignacego, Benedyktyńską i Jezuicką. Układ funkcjonalny kościoła „typu jezuickiego”, podobny jak w kościele św. Kazimierza. Zbudowany w stylu dojrzałego baroku. Fasada od ulicy (zaułka) św. Ignacego posiadała dwie wieże. Wnętrze bogato zdobione licznymi, barokowymi ołtarzami. Na sklepieniu nawy głównej freski, wykonane prawdopodobnie przez Dankersa de Ry.

Budowę klasztoru jezuitów rozpoczęto w latach 1602-4. Obecny kształt nadała mu budowa lub przebudowa w latach 1622-33. Dziedziniec klasztorny otacza mur obronny z ceglaną, ostrołukową bramą z okresu poprzedzającego budowę. Klasztor prowadził nowicjat jezuitów; był wyposażony w bogatą bibliotekę, szpital, pracownie rzemieślnicze i browar.

W latach 2002-3 trwał remont kościoła. Obecnie nadano budowli cechy wczesnego baroku, a wieże zastąpiono obeliskami. Szczyt o linii falistej.

Mur klasztorny i brama, prawdopodobnie z XVI wieku, pozostały do dzisiaj. Budynek nowicjatu od ulicy św. Ignacego posiada przepiękne, trzykondygnacyjne galerie arkadowe; odrestaurowany w 1985 pod kierunkiem Evaldasa Purlysa. Obecnie mieści się tu biblioteka. Na innym, południowo-wschodnim dziedzińcu klasztoru znajdował się dawniej dwukondygnacyjny refektarz. Pozostały tu barokowe sklepienia, zdobione freskami.

A.O.

Na podstawie:
Juliusz Kłos,
„Wilno, Przewodnik Krajoznawczy”,
Wydawnictwo Oddziału Wileńskiego Polskiego Towarzystwa Krajoznawczego, Wilno 1923
Tomas Venclova,
„Wilno”, R. Paknio Leidykla 2001, 2002