Гісторыя Міколкі
Вёска Міколка знаходзіцца ў Цялякаўскім сельсавеце, цэнтр падсобнай сельскай гаспадаркі «Прамень».Па даўнейшых дадзеных, в. Міколка, альбо Пясчанка, знаходзілася пры Мінска — Слуцкім гасцінцы і ваенна-камунікацыйнай Ігуменска — Слуцкай дарозе.
Ва ўладанні яна пераходзіла ад Радзівілаў да Дамейкаў і Гарцінгаў (1857 г.). У 1886 г. сяло Міколка Уздзенскай воласці Ігуменскага павета, 4 двары, 46 жыхароў, дзейнічала праваслаўная царква. Змешаная школа граматы ў в. Міколка была адкрыта ў 1889 г. Селянін Р. Дубовік навучаў 5 хлопчыкаў і 2 дзяўчынкі, меў 1 рубель за навучэнца за зіму.
У пачатку XX ст. упамінаецца як вёска Міколка, у якой было 16 двароў, 120 жыхароў. У 1920 г. адкрыта пачатковая школа, у якой у 1924/25 навучальным годзе вучылася 35 дзяцей. У 1929 г. створаны калгас, пабудаваны смалакурны завод. У 1933 г. працавалі кузня і стальмашня. На 1.1.2000 г. 44 двары, 104 жыхары.
Месца, дзе мясцілася вёсачка Міколка, было вельмі глухое. На многія вёрсты тут цягнуліся непраходныя лясы, нетры якіх былі перапоўнены дзічынай. Былое вёскі добра апісаў яе жыхар Мікалай Карповіч. Яго цікавыя матэрыялы знаходзяцца зараз у раённым краязнаўчым музеі.
Тут была вялікая карчма, заезны двор, стадола. I ўдзень і ўначы, узімку і летам тут кіпела жыццё, не перарываўся ніколі няспынны рух транспартных караванаў. Тут адпачывалі балаголы, дзяржаўныя пасыльныя, паштавікі і навакольны люд. 3 пракладкай новай спрамленай дарогі на Слуцк Міколка засталася збоку і жыццё ў ей прыціхла.
У сяле з далёкага мінулага да апошняга часу захоўваліся аб'екты язычніцкага пакланення: на самым высокім месцы ў вёсцы стаяў стары дуб-асілак, а ў 2—3 кіламетрах на поўдзень бруіла цудадзейная крынічка. Тут жа знаходзілася ахвярнае месца і, хутчэй за ўсё, старажытнае капішча ў гонар Пяруна. За апошнія 40 гадоў усе гэта, як і драўляная мікольская цэркаўка, было знішчана.
Крыніца:
У.М. Кісялёў
Пуцявінамі Наднямоння
Мінск, Полымя, 1994
Г.I. Дулеба, Г.М. Новікава
Памяць. Уздзенскі раён
Мінск, Белта, 2003